Fanatizmle, fanteziyle, havaya girmeyle bu işlerin olmadığını bir kez daha gördük. Daha oynanmamış maçın öncesi ‘bu iş bitti’ edasıyla gezinmenin pahalıya patladığını Karagümrük tokadıyla yaşadık.

Başta bazı gazeteci arkadaşlarımız öyle bir havaya girdi ki ‘Süper Lige geliyoruz’ türküleri söyledi. Tamam herkese saygı duyuyorum ancak bizi yıllardır bu söylemler bitiriyor. Örnekleri Bursa’dır iki kez Konya’dır ve sonuncusu Ankara’dır.

Elini cebinden çıkarmayan bir başkan bulmuşsun, kulübü kurumsallaştırmış, geçmişin borçlarını kapamış, enkaz aldığı Adana Demirspor’u ayağa kaldırmış ama gelin görün ki ondaki heyecan ve ruh oyuncu kadrosunda yok. Adam sevdası yüzünden vincin üzerine bile çıktı, balkonlardan maç izledi. Şu tabloda bir tek günah keçisi yoksa o da başkandır. Özel uçaklarla gitmeler, pandemi arasında kimsenin yapamadığı kamplar, bir eli yağda bir eli balda oyuncular.

Altay’a takıldın çıkamadın anladık Karagümrük’ten bu balyozu nasıl yersin? Futbol acımasız bir oyun ve sahada kazanılıyor, yürekle. O yürek sen de yoksa öyle havaya girmeyeceksin, çıkıp aslanlar gibi oynayacaksın. 26 yıl beklendi böyle giderse bu fanatizmle, fanteziyle çok beklersin daha. Yazık çok yazık. Ben en çok mavi-lacivert renklere sevdalanan o cefakar, vefakar taraftara üzülüyorum. Bu tabloyu onlar hiç hak etmedi. Bir kez daha yaralarına tuz basıp, yine bekleyecekler;26 yıldır bekledikleri gibi.

Not: Sosyal medyada Karagümrük ‘bize penaltı bile atamaz’ diyenler vardı. Penaltı da attı, Süper Lig biletini de aldı. Ve hala Süper Lig 22 takım olsun paylaşımları yapılıyor. Böyle bir tabloyu içine sindirecek olan varsa sözüm yok. Bu söylemlerle, iddialı laflarla hep kaybettik, kaybediyoruz. Şapkayı öne koyup düşünme zamanıdır. Nerede yanlış yapıyoruz?